Sjoukje Rolf / Geschreven verhaal

Je zou zo zeggen dat ik natuurlijk allang in fase 4 zit qua herstel.
Maar ik blijf bij mijn 1e reactie: Iets willen indelen in fasen is in deze gewoon niet toepasbaar. Je blijft heen en weer flipperen in de verschillende fasen.

Herstel ?  In deze is er een leren omgaan met iets wat nooit meer overgaat, niet hersteld en er eigenlijk altijd is. Je kan het misschien nog beter vergelijken met iemand die een ledemaat moet missen, net of dat ooit overgaat, hersteld of beter wordt.

Als je al redelijk vaak in fase 4 mag zitten, kan je de pijn van missen misschien prima aan, kan je zelfs prima doorleven. Er lijkt niets meer aan de hand, net of het verwerkt is, over is, hersteld is etc. Maar als er weer een speciale dag voorbij komt, een herinnering plotseling in je opkomt, je verdrietig bent over iets anders wat weer een domino-effekt teweeg brengt met het verdriet van missen wat er diep van binnen altijd al is, dan kan je zomaar weer in fase 1 zitten. Het missen van je kind gaat niet weg, gaat niet over en zal er altijd zijn.

Dit als toevoeging op mijn tekst/ervaringsverhaal:
22 augustus, de dag dat alles anders werd.
22 augustus 2013 is onze zoon Ronald overleden.
Hij was nog maar 11 jaar.

Ronald is geboren als een-eiige tweelingbroer van Wouter. Twee gezonde jongens als het 3e en 4e kind in ons gezin. Totdat Ronald wat moe werd vlak voor de zomervakantie van 2013. Wat 18 juni nog als een longontsteking werd afgedaan en wij ons vooral geen zorgen moesten maken, werd een week later een andere diagnose;  lymfoom gradatie 3 op de T-cellen. Chemotherapie in het UMCG. We zijn in zeven weken tijd van longontsteking, naar lymfeklierkanker naar vrijwel schoon naar een aspergilusinfectie in de hersenen gegaan, tot 22 augustus 2013 een hersenbloeding een einde maakte aan zijn leven.
Hoe bizar wil je het hebben.

Helaas hebben we ook de tekortkomingen in de zorg leren kennen, wat zorgt voor machteloosheid, frustratie en boosheid. Omdat veel dingen gewoon anders hadden gemoeten. Dit heeft wel gezorgd voor een wat andere kijk op deskundigen.

5 jaar later…..
17 juli 2018 kregen we een telefoontje. Onze oudste zoon had tijdens zijn vakantie in Spanje een ongelukje gehad en was in het ziekenhuis. Daar was een tumor in zijn hoofd gediagnostiseerd. Dan heb je 2 opties…….toegeven aan de angst van weer een kind moeten missen of heel sterk staan en je kind gaan ophalen uit Spanje.  Na een paar onderzoeken in het MCL was de situatie snel duidelijk. 22 augustus 2018 is de tumor verwijderd door een neurochirurg in het UMCG.
Hoe bizar wil je het hebben.

Gelukkig is dit heel goed gegaan en onze oudste zoon voelt zich beter dan ooit tevoren. Hij werkt, sport, gaat op vakantie, doet leuke dingen en heeft onlangs een eigen appartementje gekocht. Hij heeft gekozen om nu te gaan leven en ik kan dat goed begrijpen als je de dood in de ogen hebt gekeken. De operatie en de tumor hadden voor een heel ander verhaal kunnen zorgen.

Hoe doe je dat…..Hoe ga je dan verder met je leven.
Ook hier heb je 2 opties……. Niets doen of je leven gaan leven voor twee. Niets meer doen, niets meer kunnen doen, niets meer willen doen. Die momenten ken ik ook, het depri-monster van verdriet kan ook bij mij soms alle energie uit mijn halen. De wereld is dan gewoon donkergrijs voor mij, het verdriet van missen is dan zo aanwezig want mijn ervaring is dat ik nog steeds heimwee heb naar het kind wat ik moet missen.

De meeste tijd van het leven, kies ik ook om het leven te gaan leven. Ik doe als ik zo even stil sta bij mijn leven nu, best wel heel veel. Ik heb altijd gewerkt en ben een week na de begrafenis van Ronald weer gestart met mijn werk. Gewoon wat structuur, wat tempo en dingen doen waar je goed in bent, kan soms therapeutisch helpen in het doorleven. Daarnaast ben ik nog steeds de moeder van 4 kinderen, je hebt de regie te voeren, een huishouding te runnen.

Niet alleen ik was kapot van verdriet, iedereen in ons gezin en daaromheen had verdriet.  Als moeder heb je maar te gaan staan als je kinderen je zo nodig zijn.  Dat is inderdaad een dingetje als je kinderen in de leeftijd van 11 t/m 16 jaar zijn en erg gesloten zijn of niet echt emoties kunnen uiten.   Het is zaak bedacht te zijn op kleine signalen en daar heel subtiel gehoor aan te geven. Ik heb heel wat bekers thee gedronken, chocolade uitgedeeld en filmpjes gekeken die we ook met Ronald keken. Er gewoon als moeder zijn voor je kind, even luisteren en soms proberen de emoties te vertalen zodat we een stuk begrip krijgen en grip krijgen op dat verdrietige monster in ons.

Nou ben ik absoluut niet een supermoeder of supervrouw. Ook ik schiet te kort in veel dingen omdat er vaak meer gevraagd wordt dan ik geven kan. Het is om leren gaan met alles wat nu zo anders is. Soms kan je dingen heel goed aan en soms zijn datums, vakanties, verjaardagen, feestdagen, simpele dingen als familiefoto’s maken, familiefeesten verre van simpel omdat juist dan het verdriet van missen meer gevoeld wordt. Herinneringen kunnen mooi zijn en tegelijkertijd verdrietig. Tegelijkertijd zal niet iedereen dat kunnen begrijpen en reageren sommige mensen dan niet wenselijk. Dat is nog altijd een worsteling, toch maar toegeven aan de wensen van anderen enerzijds en dicht bij jezelf blijven anderzijds.

Ik ben heel blij dat er ook gewoon heel veel goed gaat in het leven. In mijn geval wordt er meer gelachen dan gehuild. Het leven is meestal kleurrijk, mooi en soms even niet. En als het verdriet er even is, dan is dat ook gewoon prima. Ook al brengt het alles even uit balans. Het is nog altijd een leven met vallen en opstaan. Het is een leven met een verdrietig monster in mij waar ik een haat/liefde verhouding mee heb. Als ik verdriet kan voelen, kan ik ook gelukkige momenten ervaren. Het is soms prettig om even niets te voelen maar tegelijkertijd kan het ook eng zijn. Ik leef liever echt inclusief alle emoties die daar bij horen.

De dagen dat ik mezelf lachend aankijk in de spiegel,
De dagen dat ik het leven van anderen een stukje mooier kan maken,
De dagen dat ik anderen in mijn energie kan laten delen,
Dat zijn de dagen die mooi zijn!

Ik ben lid van de Vereniging Ouders van een Overleden Kind en neem deel aan een gespreksgroep. Het werkt misschien wel wederkerig.  Ik heb wat te bieden waar een ander misschien iets aan heeft en anderzijds vind ik begrip voor gevoelens en emoties die er nog altijd zijn.  Het gevoel om niet alleen te staan.  Dat klinkt in mijn geval misschien wat vreemd omdat ik mij dagelijks omringd weet door heel veel mensen.  De momenten dat ik echt even alleen ben, zijn zeldzaam.  De maatschappij waarin je leeft, lijkt soms wel een op hol geslagen wereld.  De mensen die ik heb leren kennen door de gespreksgroep zijn eigenlijk ook meer vrienden/vriendinnen geworden omdat we iets delen wat je kwetsbaar maakt. Daar is in de maatschappij misschien niet altijd de ruimte voor.  Dat maakt tegelijkertijd misschien wel het probleem van de maatschappij duidelijk, je kan je omringd weten door heel veel mensen en toch een gevoel van eenzaamheid ervaren omdat de ander niet altijd kan reageren vanuit die ervaring (in ons geval om een kind te missen) omdat hij/zij dat niet ervaren heeft.  Ook in ons gezin reageert ieder weer op een eigen manier en gaat ook een ieder heel anders om met het missen van Ronald.

Het leven te leven met een missen wat niet over gaat is misschien wel topsport. Alles wat je doet kost je soms extra energie, je lichaam doet soms pijn en de vermoeidheid is soms enorm.

Wat heb ik nu de afgelopen jaren ervaren en geleerd.
Dat de emoties er gewoon mogen zijn,
Dat het soms prima is om toe te geven aan de vermoeidheid,
Dat het oke is om even niets meer kunnen door verdriet om daarna weer op te staan en al blij zijn als je bijvoorbeeld de keuken weer opgeruimd hebt.
Dat je juist door dingen te doen, (soms met frisse tegenzin,) weer nieuwe energie krijgt.
Dat het omgaan met mensen en gesprekken voeren met mensen je soms energie kost maar dat je vaker er juist nieuwe energie van krijgt. (als het leuke mensen zijn). Dat maakt zelfhulpgroepen, gespreksgroepen etc zo waardevol.
Er zijn altijd mensen die misschien wel iets soortgelijks hebben meegebracht.
Soms kunnen emoties echt alles uit balans trekken en dan is het fijn om begrip te krijgen van mensen die het ook echt kunnen begrijpen.

Dat is toch wat de meeste mensen willen, gewoon een beetje begrip! Gewoon een beetje minder alleen zijn in de wereld.

Ik hoop dat ik voor velen de wereld een beetje mooier kan maken omdat de wereld echt mooi is en het leven de moeite waard is om geleefd te worden.

Geschreven door:

Sjoukje Rolf

Moeder van een overleden kind maar vooral Moeder, vrouw, vriendin, dochter, zus, collega, etc.

 Sjoukje Rolf 09-12-2021

meer verhalen zoals deze