Dat gevoel van machteloosheid, ik wist niet wat te doen, waarheen te gaan. Ik voelde me gevangen in mijn eigen gekozen leven. Ik had hiervoor gekozen, hoe kon ik dan nu zo ongelukkig zijn?

Het doet zoveel pijn je niet gezien en gehoord te voelen. Te zien dat het een ander niets kan schelen hoe jij je voelt, dat je nog maar net je hoofd boven water weet te houden. 

En dan de volgende klap alsof het niets is
BENG, recht in het gezicht.

“Ik weet niet of ik überhaupt nog wel met je wil trouwen”, zei hij.

In een klap mijn hele droom weg.

De persoon die zei van me te houden raakte steeds verder bij me vandaan en ik wist niet meer hoe ik hem weer dichtbij kon halen. 

Hoe harder ik vocht voor ons, des te harder liep hij weg van me.

We hadden twee hele mooie, lieve, leuke kinderen, maar alles voelde stuk.

Ik wist niet meer wie hij was , ik wist niet meer wat goed was en wat slecht voor ons. Het voelde als naar adem happen, iedere dag weer.

Totdat het op een gegeven moment op was en het gevoel van ‘niet meer willen’ me overspoelde.

Ik zat ’s avonds laat, hij was nog steeds niet thuis, alweer niet, huilend in de badkamer. Ik keek om me heen en bedacht me, wat heb ik nu nog? Geen man, dus geen gezin, geen liefde, geen gezondheid. Ik had veel buikpijnen en voelde me naar…
Ik kon niet eens voor mijn eigen kinderen van 2 en 4 zorgen.

Ik had gezocht naar wegen om me weer blij en energiek te voelen. Ik wilde weer zo graag liefde voelen. Het was er niet. En voor mij hoefde het niet meer. Zo, wilde ik niet meer leven. 

Als ik dan niet eens een goede moeder kon zijn, wat deed ik hier dan nog?! 

Toen hij eindelijk thuis kwam trof hij mij huilend in de badkamer aan, hij vroeg me wat er was. Ik zei hem hoe ik mij voelde – geen reactie.

Nog nooit had ik me zo verloren gevoeld. 

Ik had alles, voelde niks en was klaar met het leven. 

Ik was 26 jaar.